Onze Honeymoon trip: Route 66/Las Vegas/Salt Lake City 

30 juli 2011

WE ZIJN VERTROKKEN!

Vandaag is het dan eindelijk zover, onze lang naar uitgekeken route 66 reis!!! Wakker om 4u en vertrokken om 5u30 voor de rit van Maasbommel naar Brussel. Frank is onze chauffeur en alles gaat heel vlot zodat we om 7u30 al klaar staan aan de incheckbalie. En dan begint het vele wachten en aanschuiven in rijen voor inchecken, security, paspoortcontrole en wachten om in te schepen. Het vliegtuig blijkt overboekt te zijn (snap echt niet waarom ze dat doen) en ze vragen vrijwilligers die morgen maar willen vertrekken....is dus echt geen optie voor ons, wij willen vandaag gaan! We krijgen toch een plaatsje ook al zitten we niet naast elkaar, is niet zo leuk maar wel het minste van onze zorgen.....we zijn vertrokken!

De vlucht verloopt goed en om 13u plaatselijke tijd landen we veilig in Chicago. De paspoortcontrole bij Immigrations verloopt ook vlot (we hadden een heel leuke en vriendelijke officer) en we mogen gewoon doorlopen bij de bagagecontrole dus staan we rond 14u buiten. De hitte overvalt ons, het is hier 32°! Dus de truien verdwijnen in de koffer en met de bus gaan we naar het autoverhuurbedrijf. Ook daar verloopt alles vlot. We krijgen eerst een Chrysler Sebring aangeboden maar toch maar even nagevraagd of ze geen Ford Mustang hebben. Marc superblij want ze hebben er nog eentje dus we krijgen een zilvergrijze Ford mustang cabrio om lekker mee rond te toeren. Het dak gaat er direct af en we gaan op weg naar het hotel.  Opnieuw gaat alles vlotjes zijn gang. Marc moet even wennen aan het rijden met een cabrio op Amerikaanse wegen en houd zich netjes aan de snelheidslimiet maar vind het telkens opnieuw zo leuk als hij het geluid van de motor hoort met die dubbele uitlaat....mannen hé! Ik zit mij eerder af te vragen hoeveel benzine dat bakbeest gaat verbruiken maar ja, de benzine is hier toch een stuk goedkoper  dus...who cares!!!

Nadat we geïnstalleerd zijn op de kamer verbijten we de vermoeidheid en gaan toch nog eerst op stap naar de plaatselijke supermarkt om een koelbox te kopen en wat hapjes en drankjes voor onderweg. We rijden maar 1 keer verkeerd maar dat is de fout van de hoteldame die ons de verkeerde kant opstuurde want ik had het juist    (Marc, zie je wel dat we helemaal geen tomtom nodig hebben!LOL) Na de aankopen nog vlug een hapje gaan eten. Iedereen die ons kent kan wel al raden waar.... McDonalds!!!! We zijn niet voor niets in Amerika hé 

Rond 19u zijn we terug in het hotel en dan zijn we echt wel doodmoe. We rommelen nog wat aan en bekijken de plannen voor morgen maar dan houden we het echt niet meer uit en rond 20u vallen onze oogjes dicht. Tja, met een tijdsverschil van zeven uren is het voor ons gevoel al 4u dus het was een superlange dag. Aangezien we hier toch nog niet op internet kunnen wordt het verslagje uitgesteld naar later en gaan we lekker slapen. Tot zover onze eerste dag USA!

Marc zijn eerste indruk: alles is hier zooooo grooooot! Zelfs de huismussen zijn dik!

Daisy haar eerste indruk: de cola smaakt hier zo anders en niet zo lekker!

31 juli 2011

EEN DAGJE CHICAGO

Het tijdsverschil speelt ons parten waardoor we om 3u al wakker zijn. Is echt nog geen uur om op te staan dus lekker koffie op de kamer, beetje TV kijken, Daisy schrijft het verslagje van gisteren en tussendoor nog wat indommelen en slapen.

Om 7u zijn we beiden klaarwakker dus schieten we maar in actie, douchen en ontbijten en om 9u vertrekken we richting downtown Chicago. Het is heel rustig op de weg dus kunnen we zonder stress rijden en genieten van het uitzicht op de skyline van Chicago. Bij de tollbooths nemen we de verkeerde rij en rijden dus door zonder te betalen... wordt dit onze eerste boete??? Ik denk dat we het wel zullen horen als we de auto terug inleveren.

Rond 9u30 zijn we in de stad en vinden een parkeerplaats vlak bij Lou Mitchells Restaurant, een van de plaatsen uit de hoogdagen van Route 66. Het is daar superdruk dus beperken we ons tot een foto en we wandelen de stad in. Koffie bij Starbucks, bezoekje aan het visitors center, onderweg onze ogen uitkijken naar alle hoge gebouwen (en een stijve nek van steeds omhoog te kijken), Millennium Park met de leuke fonteinen en het kunstwerk The Bean, foto's bij het beginpunt van Route 66, Grant Park met Buckingham Fountain (die uit Married with Children) en daarna wandelen we terug naar de auto. Het is ondertussen al 13u en snikheet. Het is zo maar eventjes 100° !!!! Ik weet niet precies hoeveel dat is in Celsius maar drukkend heet en zwoel, dat wel!

Het ritje met de auto naar Shedd Aquarium brengt wat verkoeling dankzij de airco. Is eigenlijk te gek voor woorden, hebben we een cabrio maar moeten we het dak dichthouden omdat het anders niet te doen is van de hitte. En dan noemen ze Chicago The Windy City..... waar is die koele wind als je hem nodig hebt

Bij het aquarium staat een superlange rij en we hebben geen zin om een uur te staan bakken in de zon dus dat bezoekje slaan we maar over. Worden dus ijsjes in het park en genieten van het uitzicht. Rond 15u besluiten we terug te gaan naar het hotel. Is ondertussen een heel stuk drukker in de stad dus we doen er iets langer over dan deze morgen. Nu betalen we wel netjes de tolweg en om 16u zijn we terug in ons hotel. Tijd voor een frisse duik in het zwembad! We zijn doodmoe, niet zozeer van het wandelen maar meer van de slopende hitte dus als we even gaan liggen op bed zijn we al vlug in dromenland. Gelukkig hadden we de wekker gezet want we hebben nog een opdracht te vervullen! (zie het verslagje over de Kiekenstraat Opdrachten) Dus om 20u kleden we ons om en in vol ornaat vertrekken we om 20u30 terug naar de stad.

Eten en foto's bij de Rock-'n-roll McDonald's en daarna op zoek naar het supergrote beeld van Marilyn Monroe. Staat nog niet zo lang bij Michigan Avenue en we vinden en zien het wel maar kunnen niet stoppen. We moeten doorrijden en willen terugkeren voor een foto maar dan rijden we verkeerd en zijn even onze weg kwijt in de straten van Chicago. Na een half uurtje rondtoeren geven we het op en keren terug naar het hotel. Dan maar geen foto van een reuzegrote Marilyn. Weer een excuus meer om nog eens terug te komen    Om 23u30 zijn we doodmoe maar tevreden terug bij ons bedje. Was een lange,superhete dag maar wel heel leuk. Nog even de foto's overzetten op de pc, verslagje moet wachten tot later want we hebben toch geen internet en dan lekker slapen. Morgen begint onze Route 66!

1 augustus 2011

ROUTE 66

Vandaag onze eerste dag rijden op route 66!

Terug al vroeg uit de veren (alle, ik toch ) en na een lekker ontbijt pakken we de spullen en vertrekken om 8u30. Vandaag rijden we van Chicago naar Springfield. Het eerste stuk loopt door de stad maar wegens het drukke verkeer op maandagmorgen besluiten we om te starten in Romeoville, even buiten de stad. Dus een stukje snelweg en dan begint eindelijk de echte oude route 66. We hebben het roadbook maar hier in de staat Illinois staat de oude route heel goed aangeduid. Rond 10u30 zijn we in Joliet en daar bezoeken we het welcome center, ze hebben daar ook een leuke route 66 afdeling en de vrijwilliger van dienst verteld ons zoveel zaken dat we daar toch zeker anderhalf uur blijven hangen. Begint al goed, we zitten al achter op schema dus dat belooft! Rond 13u zijn we in Wilmington en gaan we een hapje eten bij The Launching Pad. Een drive in restaurant met de grote Gemini Giant voor de deur. Is 1 van de 3 overgebleven Muffler Men die vroeger langs de route stonden als reclame voor meestal autozaken. We volgen verder de route met stops in Dwight, Odell, Normal en Atlanta. Allemaal kleine leuke plaatsjes langs de route met leuke dingen om te zien en veel foto's te nemen. In Atlanta staat ook een 2 de giant muffler men. Ondertussen is het al 17u30 en door de vele stops die we maken schiet het niet echt op. Het is allemaal heel leuk en je ziet zoveel leuke plaatjes onderweg maar we willen vanavond toch in Springfield zijn dus even doorrijden. Daar komen we moe maar tevreden eindelijk aan om 19u. Vonden eerst het hotel niet en moesten wat rondrijden (de co-piloot had even niet goed opgelet, haar hersenen waren aan het smelten ) maar eindelijk hebben we het toch gehaald. Nog vlug een hapje gaan eten in The Cozy Dog, hotdogs op een stokje gedoopt in deeg en gebakken in de frituur (klinkt weer eens heel gezond maar was zo lekker) Om 20u zijn we eindelijk geïnstalleerd in het hotel, Route 66 hotel & conference center, en kunnen we gaan slapen. Heb nog steeds geen internet dus dat is even balen maar werk nog vlug de foto's en het verslag bij en kruip dan in bed. Was een lange en vermoeiende dag met heel veel dingen te zien. En terug temperaturen rond de 95°.  Hopelijk lukt het ons morgen beter om toch een beetje op schema te blijven want anders komen we doodmoe terug naar huis  En we hebben vandaag ook voor de eerste keer getankt..... 10 gallon = 40 liter voor 38$ = ongeveer 26euro...... Marc houd zich nog steeds netjes aan de aangegeven snelheid ook al denk hij soms dat hij rijdt als een slak, 55 mijl per uur is denk ik 90km per uur maar met die auto zou je dat niet zeggen, rijd zo soepel dat je niet merkt hoe snel je rijdt. En af en toe laat hij toch al eens de gaspedaal wat verder gaan want hij vindt dat geluid zo mooi LOL mannen hé! .......... Slaapwel!

2 augustus 2011

VAN SPRINGFIELD NAAR ST LOUIS

Vandaag gaan we van Springfield naar Saint Louis. We komen een beetje laat op gang en zijn pas klaar om te vertrekken om 9u30. In het hotel in Springfield hadden we geen ontbijt dus rond 10u30 beginnen onze maagjes te grommen en stoppen we bij een lokale zaak. Scrambeld eggs en toast en voor Marc een omelet. Koffie wordt steeds gratis bijgevuld dus is een goede zaak voor Marc. Hij loopt dan ook happy en heeft het lef om aan twee agenten die komen eten te vragen of ze met mij op de foto willen. We hebben weer eens veel bekijks maar iedereen is supervriendelijk, vooral als we zeggen dat we op honeymoon zijn. Heeft toch wel effect

We rijden verder de route en hebben de nodige fotostops. Vooral die oude gerestaureerde tankstations zijn leuk.

Rond 12u30 zijn we bij Henry's Rabbit Ranch. Henry heeft daar al jaren een gift shop met als extra attractie een hoop konijnen in het kleine winkeltje. De man verteld honderduit verhalen over de konijnen en de reizigers langs route 66. Na de nodige foto's en aankopen zijn we na een half uurtje kletsen weer op weg. Marc had gisteren een route 66 pet gekocht om zijn bolletje te beschermen tegen de zon en koopt nu overal waar we stoppen een pin. Heeft zo al een hele collectie en zijn leuke souvenirs.

Om 14u30 zijn we bij de Chain of Rocks Bridge. Dat is een oude brug over de rivier Mississippi en die was vroeger een deel van Route 66 maar wordt nu enkel nog gebruikt als fiets en wandelroute. Het speciale aan die brug is dat er in het midden een knik zit, is een speciaal zicht. We beginnen aan de tocht en willen tot halverwege geraken maar Marc houd het zolang niet vol. Is toch wel een hoge brug en de hoogte speelt hem parten dus keert hij maar terug. Ik loop verder naar het midden voor de nodige foto's en ben gaar gekookt tegen de tijd dat ik terug bij de auto ben. Is vandaag weer eens een superhete dag, 105° in de zon, en het zweet druipt me af. Marc staat mij op te wachten met een drankje en een lekker bakje fris fruit en zo kan ik een beetje bekomen. De brug en de Mississippi vormen de grens tussen Illinois en Missouri en als we verder rijden over de nieuwe brug rijden we dan ook de volgende staat binnen.

Even een vlugge stop aan het welcome center voor de nodige info en folders en dan op weg naar het hotel. Weer hebben we geen wired internet op de kamer dus dat begint nu toch een probleem te worden. De man van het hotel raad ons aan om een usb modem te gaan kopen dus dat doen we dan maar. Een mobiele modem en een maandabonnement en ik heb eindelijk internet!

We hebben echter geen tijd om nu al veel dingen te schrijven want we hebben een afspraak met Patricia en haar dochter Ali. Zijn facebook vrienden waar ik al jaren contact mee heb en is nu wel eens leuk om hun ook in levende lijve te zien. Patricia komt ons om 19u oppikken aan het hotel en samen gaan we uit eten. Is een leuke gezellige avond en om 22u zijn we terug in het hotel. Eindelijk wat tijd om de eerste verslagen en foto's op de blog te zetten en dan toch maar gaan slapen. Was weer eens een lange en hete dag maar zo leuk.

3 augustus 2011

EEN DAGJE SAINT LOUIS

De hitte blijft duren en wordt steeds erger wat maakt dat we slecht slapen en vroeg wakker zijn. De vochtigheid maakt dat alles klam aanvoelt en ik loop te snotteren en hoesten. Is hier toch echt geen gezond weertje. Zelfs de vliegen vallen dood in onze auto, zo heet is het. Vandaag doen we eerst een rit langs route 66 die de buitenrand van Saint Louis volgt. Het is pas 7u30 als we vertrekken dus nog een beetje te doen qua temperatuur (het is nog maar 80° ) We passeren Calvary en Bellefontaine Cemetery en brengen daar een bezoekje. Het kerkhof is zo groot dat het toertje met de auto en de fotostops onderweg ongeveer anderhalf uur in beslag nemen. We kijken onze ogen uit naar al de monumentale graven en ik neem foto's van al die fantastische beelden. We zien ook een paar wasbeertjes in de bomen, is leuk om ze in levende lijve te zien nadat we er al verschillende keren een paar zijn tegengekomen doodgereden op de weg. Het is 9u45 als we het kerkhof verlaten en de temperatuur is ondertussen al opgelopen tot 95°, de vochtigheid druipt van de bomen en van ons hoofd. Tijd om een nieuwe drankvoorraad in te slaan.  We volgen verder route 66 en komen langs Ted Drewes Frozen Concrete. Een zaak uit de hoogdagen van Route 66 maar nog steeds actief. Spijtig genoeg zijn ze nog gesloten dus nemen we enkel wat foto's. We rijden verder en doen onderweg nog wat boodschappen en dan rijden we richting St.Charles. Daar is een grote sportwinkel, Bass Pro en gaat Marc een nieuwe hengel kopen. De winkel is supergroot, de hengels spotgoedkoop in vergelijking met in Nederland en Marc is in de 7 de hemel (weeral ). Marc koopt een hele visuitrusting met nieuwe zonnebril en een visvergunning voor morgen en na een uur zijn we terug op weg. Een hapje eten en tanken en dan terug naar het hotel. Het is veel te heet om in de stad te gaan rondlopen (het is ondertussen 105°) dus besluiten we maar even wat bij te slapen.

Om 17u zijn we uitgeslapen en gedoucht en klaar voor de stad. We rijden naar de Arch. Is indrukwekkend om te zien, die grote ijzeren boog aan de rand van de Mississippi. Je kan met een speciale lift/kabelbaantje helemaal tot bovenaan maar dat is niets voor Marc dus blijven we lekker met onze voetjes op de grond. Maar het is te heet om een stap te verzetten dus nemen we een romantisch alternatief en doen een ritje in een koets. We nemen de half uur durende toer want om 19u hebben we een dinner reservation op de boot. Is een heel aangename manier van rondtoeren met het verkoelende briesje langs de rivier. Om 19u gaan we aan boord van de Tom Sawyer Riverboat. Was de tweede Kiekenstraat opdracht dus meer daarover in een ander verslagje. Om 22u wandelen we terug voorbij de Arch naar onze auto. Onderweg zien we nog twee meisjes die in de handboeien worden geslagen door een lokale politieagent. Was wel een grappig zicht, een politieman op de fiets die 2 meisjes arresteert. Vraag mij af wat ze hebben misdaan en hoe ze dan worden meegenomen   We rijden terug naar het hotel en komen terecht in onze eerste file wegens werkzaamheden dus zijn we pas rond 23u terug. Ik zet nog even de vele foto's over op de computer en Marc moet nog even op facebook (ja, hij kan het echt niet laten LOL) terwijl ik de route voor de volgende dag bekijk. Verslagjes moeten nog even wachten want om middernacht kruipen we toch maar in bed. Morgen terug op route 66......

4 augustus 2011

EEN VISDAG VOOR MARC???

Vandaag stond op de planning om een middag te gaan kanovaren op de Meremac River en ondertussen kon Marc ook zijn nieuwe vishengel uitproberen. We waren voorbereid en hadden gisteren al een 1dags visvergunning gekocht maar toen we deze morgen naar het nieuws en weerbericht keken hebben we onze plannen moeten aanpassen. Er was onweer op komst en het zag er inderdaad heel bewolkt uit (het bleef echter heel warm dus dat bracht niet veel verkoeling).

Nieuw plan was dus om de kanotocht te laten vallen, gewoon te rijden en dan wel zien onderweg wat de dag ons zou brengen.

Vertrokken om 8u30 en het eerste deel van Saint Louis naar Allenton gaat via de snelweg. Aan exit 261 eraf en dan verder via de oude route 66. (Er bestaat nog een ander stuk route 66 van een oudere periode maar die doen we dan wel de volgende keer) Om 10u waren we in Stanton en brachten we een vlug bezoekje aan het Jesse James Museum. Of eerlijk gezegd aan de giftshop want 7$ per persoon vond ik toch wat veel voor zo'n klein museum terwijl je al heel veel kon zien in de gift shop. Na het kopen van een paar souvenirs en een babbel met een ander koppel route 66 reizigers (bleken Nederlanders te zijn die amper 20km van ons wonen, wat is de wereld soms toch klein!) reden we verder de route 66. Ondertussen begon het te regenen en met momenten was die zo hevig dat we bijna niets zagen dus even rustig aan doen. Korte stops onderweg in Cuba (stadje met veel prachtige muurschilderijen), Fanning (trading post met de grootste schommelstoel) en de Route 66 Motors & gift shop. Natuurlijk ook weer overal de nodige souvenirs gekocht, Marc zijn collectie pins op zijn pet begint serieus te groeien!

Tegen 13u waren we in Rolla, al een heel stuk voorop op schema want door het wegvallen van de kanotocht konden we verder rijden dan onze geplande nachtstop in Cuba. Tijd om een hapje te eten, het werd de Maid Rite, een kleine lokale diner aangeraden in het roadbook.

Back on the road om 13u30 en ook de zon was weer van de partij. Onweer was voorbij en direct schoot de temperatuur weer de hoogte in. Marc zijn handen begonnen te jeuken en elk klein riviertje dat we voorbij kwamen werd gecontroleerd op eventuele vismogelijkheden. Met de droogte van de laatste weken bleek dit echter niet zo evident. Rond 14u waren we in Arlington, een uitgestorven plaats met drie grotendeels vervallen huizen, een spoorwegovergang en een riviertje! Bleek echter op privéterrein te liggen dus dat was even balen voor Marc. De eigenares van het terrein kwam toevallig net aangereden en terwijl Marc nog aan het rondneuzen was maakte ik een babbeltje met mevrouw. En ik kreeg het voor mekaar dat we toch konden blijven en konden vissen in de rivier. Haar zonen werden opgetrommeld en reden ons voor op quads tot aan de rivier. Was een stukje rijden over ruw terrein en dan verder te voet maar Marc zag het volledig zitten. (ik wat minder want liep daar rond op slippers enkeldiep in de modder en rotsen maar je moet wat overhebben voor je nieuwbakken echtgenoot hé  )

Marc liep constant de rivier op en af met zijn nieuwe vlieghengel en ik nam de nodige foto's maar na een uurtje werd het mij toch iets te heet daar in de zon en strompelde ik terug naar de auto. Half uurtje later kwam ook Marc terug tevoorschijn en gingen we de eigenaresse nog even bedanken en we konden terug op pad. Marc had kunnen vissen en was helemaal happy dus zijn dag kon niet meer stuk.

We besloten om toch verder te rijden naar Lebanon aangezien we nu toch al zo ver waren en er daar een heel leuk Route 66 motel is. Om 18u kwamen we daar aan en dat was net op tijd. We arriveerden samen met een Spaans koppel en we kregen de twee laatste kamers! 10 minuten later ging het "no vacancy" bordje branden en de volgende mensen hadden pech.

The Munger Moss Motel is heel bekend bij Route 66 reizigers en heeft een groot neonbord en echte jaren 50/60 motelkamers. De uitbaters zijn supervriendelijk mensen en ik heb een leuke babbel met Ramona. Ze vertelt over de geschiedenis van het motel en route 66 en ik krijg zelfs een oude kamersleutelhanger als souvenir. Ze belooft om s'avonds de neonborden voor ons aan te steken zodat we leuke foto's kunnen nemen. We hebben geen zin meer om nog weg te gaan om iets te eten dus bestellen we een pizza die 20 minuten later netjes wordt geleverd aan onze deur. En daarna maken we nog een wandelingetje om het prachtige neonbord te bekijken en veel foto's te nemen. Om 22u liggen we uitgeteld op bed (Marc met zijn voeten buiten bed wegens te klein, in de jaren 50 waren er zeker nog zo geen lange mensen hier LOL). Opnieuw een leuke dag, totaal anders als de vorige maar vol leuke belevenissen.

5 augustus 2011

3 STATEN IN 1 DAG

Om 6u30 worden we letterlijk ons bed uit gedonderd, er is een ongelooflijk onweer uitgebarsten!. Bij elke donderslag rammelt de hele kamer en de lucht wordt constant verlicht door honderden bliksems. Marc vind het allemaal fantastisch maar ik vind dit toch niet zo leuk. We proberen toch nog wat verder te slapen en om 8u30 zijn we klaar om te vertrekken. Het onweer is ondertussen gelukkig al weer voorbij. Het blijft wel regenen dus dat is even wel lekker afkoelend.

Geen ontbijt in het motel dus langsgaan bij lokaal Fay's Diner. Leuke authentieke zaak maar het Amerikaans ontbijt ligt een beetje zwaar op de maag, ik denk dat we genoeg gegeten hebben voor een hele dag  pancakes, Scrambeld eggs en toast voor mij en western omelet met toast en frieten (ja, om 9u s'morgens, niet moeilijk dat veel Amerikanen zo dik zijn) voor Marc. En dat was dan nog een klein ontbijt in vergelijking met wat de andere gasten allemaal naar binnen speelden. De serveerster was ook wat verbaasd dat we geen dessert namen, kan je nagaan!

Dik gegeten zijn we om 9u30 weer op pad. Wegens de regen besluiten we een stuk te doen via de snelweg. We rijden tot exit 58 en gaan eraf bij Halltown. Even vlug bijtanken (terug spotgoedkoop voor Europese normen) en dan verder via de oude Route 66.

Onze eerste stop is in Paris Springs bij het Gay Parita Gasstation. Het is ondertussen 11u, de regen is weg en de zon brandt terug ongenadig. Op een uur tijd is de temperatuur opgelopen van 85° naar 100°! Drankje, babbeltje, foto's en souvenirs en we zijn weer vertrokken. Volgende stop is Red Oak II. Dit is een volledig oud stadje, overgebracht naar een privéterrein en je kan er nu een wandeling maken door vervlogen tijden.

Mooi om zien maar nu voor vandaag veel te heet dus vlug foto's nemen en rondgaan van het ene naar het andere schaduwrijke plekje.

Nog even vlug boodschappen doen in Carterville (onze drankvoorraad gaat er snel door met dit weer) en rond 15u passeren we de grens en zijn we in de 3 de staat op onze route, we zijn in Kansas.

Stops in Galena en Baxter Springs voor de nodige foto's en pins en een paar leuke babbels met de locals en voor we het weten zijn we al weer in een andere staat. De route 66 is maar ongeveer 13 mijl in Kansas en daarna ben je al in staat nummer 4, Oklahoma!

Temperatuur is ondertussen 112° F dus tijd voor ijsjes!!!!

We rijden dan even goed door en rond 18u30 zijn we in Vinita, onze slaapplaats voor vandaag. Het Route 66 motel ziet er maar vervallen uit en ze hebben geen kamers vrij (wat we eigenlijk niet zo erg vinden te zien aan de staat van het gebouw en de mensen die er rondlopen) dus op zoek naar iets anders. Het wordt de Holiday Inn. Vlug een hapje eten in Subway (iets gezondere sandwiches deze keer), dan een duik in het zwembad en daarna een wasje doen en de verslagjes en foto's een beetje bijwerken. Om 24u vlug slapen want morgen is er weer een dag op de snikhete route 66 in Oklahoma.

(was goed dat ik vandaag een wasje kon doen want ik geraakte door mijn voorraad ondergoed. Had voor het zekerste vandaag extra broekjes gekocht maar die Amerikaanse maten zijn toch niet alles. Ik wist niet welke maat dus koos voor size 12, kassamevrouw zei dat die wel zouden passen. Ja hallo!!!!! Ze passen mij zeker, zelf Marc kan er nog bij LOL Achteraf zag ik dat er een maattabel op het doosje stond, ik blijk dus size 6 te moeten hebben ipv die tenten LOL)

6 augustus 2011

OP BEZOEK BIJ JERRY

De wekker gezet om 8u30 want we hebben terug een lange dag voor de boeg. Ontbijten en uitchecken en om 9u45 back on the road.

Op de planning stond een carshow in Vinita maar we kregen te horen dat die maar deze middag begon en zo lang kunnen we niet wachten.

Een stuk terug gereden want Marc zag gisteren een leuke shop in Afton maar die was toen al gesloten. En het was de moeite van het terugrijden meer dan waard.

Afton Station/Route 66 Packards is een oud station/garage waar nu een giftshop is en een hele verzameling oude auto's. Heel veel foto's genomen en terug een leuke babbel met de eigenaars en we konden verder op stap met weer wat extra pins op Marc zijn pet (wordt meer een helm met al dat ijzerwerk maar zijn leuke souvenirs om te verzamelen)

Route 66 gevolgd voorbij Foyil en tot in Catoosa. Fotostop bij de Blue Whale en dan verder naar Bristow. Was ondertussen 13u45 en met grollende maagjes een vlugge stop bij Subway voor de lekkere sandwiches. Is ondertussen al terug 108°, de hitte houd hier maar niet op.

In Depew nog even de tank volgooien en de volgende stop is in Stroud. Koele drankjes in het Rock Cafe (de eigenaresse was de inspiratie voor het figuurtje Sally in de film Cars) en dan verder naar Chandler. Daar hebben we een afspraak met Jerry McClanahan, de auteur van ons roadbook. Hij tekent en schildert prachtige dingen met Route 66 als thema, schreef verschillende boeken en is een echte Route 66 kenner. Hij ontvangt graag reizigers om verschillende verhalen uit te wisselen. Ik had hem deze morgen gebeld en het was geen probleem om langs te komen. Hij nam ons mee binnen in zijn werkplaats/gallerij en we hadden een heel leuke babbel. Hij signeerde ons boek en gaf ons nog wat tips voor onderweg. Wij konden hem ook een nieuwtje vertellen over een stuk weg dat niet meer berijdbaar was en hij gebruikt deze info dan voor updates voor zijn roadbook. Na de nodige foto's en het kopen van een paar tekeningen konden we terug op weg. Ondertussen was de temperatuur opgelopen tot 116°.....jullie kunnen je niet vorstellen hoe heet dat is! Maar er is onweer onderweg, we zien de dreigende wolken al in de verte aankomen.

Om 16u45 nog een stop bij het Warwick Seaba Station, een oude garage met nu een heleboel oude motoren i.p.v. auto's. 0m 17u15 zijn we in Arcadia maar de round barn is net gesloten, dan nog een vlugge stop bij Pops, een grote zaak met een reuzegrote colafles en honderden verschillende frisdranken. We rijden vlug verder want in de verte zien we dat het onweer lelijk heeft huisgehouden, er was een blikseminslag en nu een grote brand maar die is gelukkig een heel eind weg. Toch zien we de dreigende rookwolken die onze kant opwaaien.

Rond 18u30 zijn we in Oklahoma City. We passeren voorbij het Capitol maar de batterij van mijn fototoestel moet het natuurlijk net nu opgeven. Morgenvroeg nog maar eens terugkeren om wat meer foto's te nemen.

Nog vlug op zoek naar een hotel. We vinden een Hampton Inn vlak bij het museum waar we morgen naar toe gaan dus dat lijkt goed maar achteraf gezien was het toch niet zo'n goede keus. Oud en vervallen en de helft van de kamer lijkt afgebroken maar ja, het is toch maar om te slapen en voor 50$ mag je niet veel klagen hé.

We blijven lekker binnen en Marc ligt al vrij snel in dromenland en ik werk nog wat aan de blog. Is ondertussen ook beginnen regenen dus hopelijk is het morgen wat koeler. Slaapwel!

7 augustus 2011

COWBOYS ON ROUTE 66

We zijn wakker om 8u en na ons karige ontbijt (dit hotel is dus echt geen aanrader) zijn we om 8u45 klaar om te vertrekken. Het museum gaat maar open om 10u dus we maken eerst nog een toertje in de stad. Opnieuw een stop aan het Capitol voor wat extra foto's en dan een bezoek aan het memorial. In 1995 blies de Oklahoma bomber hier een gebouw op met veel doden als gevolg en op de plaats van het gebouw staat nu een indrukwekkend memorial.

We nemen de nodige foto's en hebben een babbel met de opzichtster en kunnen daarna onze 5 de opdracht gaan vervullen in het cowboy museum. We hebben 2u plezier in het museum (zie het andere verslag) en rond 12u beginnen we toch wel honger te krijgen. Een stop bij Wendy's (wat ons trouwens een beetje is misvallen, de hamburgers bij McDonalds zijn toch veel beter  ) en rond 12u30 zitten we terug op route 66 richting Clinton.

Het is een korte rit vandaag met maar 1 geplande stop bij Lucille's Roadhouse maar daar hebben we pech. Wij waren er om 15u15 en ze waren net gesloten. Dus even vlug foto's nemen en dan maar verder rijden. Rond 16u zijn we lekker vroeg in Clinton en brengen we nog een bezoek aan het Route 66 museum. Is een leuk museum met heel veel info over route 66. Echt de moeite waard (ook weer leuke souvenirs gekocht, die extra valies zal zeker nodig zijn) Het oude motel rechtover het museum ziet er toch wat uitgeleefd uit en we zoeken toch maar iets anders. Volgens ons roadbook heeft Elvis hier ooit geslapen maar in zijn tijd zal dat wel een stuk moderner zijn geweest. Het wordt dan maar de Ramada Inn en dat valt reuze mee. We hebben een magnetron en koelkast op de kamer dus vlug boodschappen doen, een hapje eten lekker languit op het bed en een avondje rustig niets doen en vroeg gaan slapen.

(Bij Kmart hadden ze een tax free dagje en heel leuke kledij dus toch wat meer spullen gekocht dan enkel wat eten  ik heb nog wel plaats over in die nieuwe valies LOL )

8 augustus 2011

TEXAS......HERE WE COME!

De wekker loopt af om 7u30, uitgeslapen en klaar om te vertrekken om 8u30. Er was geen ontbijt inbegrepen bij het hotel dus even langs bij de supermarkt voor wat broodjes en een spuitbus verf. Hebben we later op de dag nodig dus dat komt nog wel.

Veel stukken route 66 lopen vlak naast de snelweg of zijn er zelf helemaal onder verdwenen dus zijn we gedwongen om af en toe een stuk snelweg te nemen. Als de weg er vlak naast loopt maakt het niet veel uit als je op vlak land rijd en kan je wat tijd winnen door sneller te rijden dus dat doen we dan ook af en toe.

We nemen de snelweg tot aan exit 26 en hebben onze eerste fotostop in het plaatsje Sayre. Daarna verder via de oude route naar Erick. Hier is de Sand Hills Curiosity Shop maar we hebben opnieuw pech. Geen mens te bespeuren in dit boeregat dus geen foto's van de twee lokale gekke muzikanten die de boel uitbaten. Zal weer iets worden voor het lijstje "volgende keer".

We rijden verder naar Texola en om 11u passeren we de grens tussen Oklahoma en Texas. Staat nummer 5! Shamrock heeft een prachtig gerestaureerd diner/tankstation maar is zonde dat het niet meer volledig gebruikt wordt, de helft van de boel staat gewoon leeg.

We rijden verder naar McLean waar we tegen de middag aankomen en daar brengen we een bezoek aan het Devil's Rope museum. Daarna iets zoeken om te eten maar dat blijkt niet zo evident. Een klein lokaal winkeltje/diner serveert pizza dus wordt het maar dat. 1 pizza voor 2 die we zelf niet helemaal opkrijgen, goed ding dat alles hier meevalt van prijs.

13u30 en terug op de route tot in Conway. En nu komt de spuitbus verf naar boven want we laten wat graffiti achter op de Bug Ranch. Zijn 5 oude volkswagen kevers met hun neus in de grond en vol gespoten met graffiti. Dit is dan wat ze noemen folk art. Is een satire op de beroemde Cadillac Ranch in Amarillo waar er 10 caddillacs staan maar dat doen we morgen. Dus nu even oefenen met de spuitbus en na de nodige foto's terug op weg.

Laatste stuk snelweg tot in Amarillo en om 15u30 zijn we lekker vroeg op onze hotelkamer. Leuke kamer met western thema in The Big Texan, de plaats waar je ook die reuzegrote steaks kan eten. Marc gaat zich mentaal voorbereiden op zijn nieuwe opdracht en we rommelen lekker wat aan op de kamer. Douche, tv kijken en gewoon lekker niets doen.

Om 18u30 gaan we naar het restaurant en daar doet Marc een poging om Kiekenstraat opdracht nummer 5 de vervullen. Hoe dat is verlopen lees je in het andere verslag.

Was een korte rijdag vandaag maar opnieuw heel leuk. Tot morgen.  

9 augustus 2011

TERUG OVER EEN GRENS EN NU MET TIJDSWINST

De route 66 in Texas is vooral rijden via de snelweg en er af en toe af gaan in plaatsen die ons interessant lijken. We besluiten om de Santa Fe loop en de overnachting in Las Vegas, NM over te slaan en direct door te rijden naar Albuquerque. Zo sparen we een dag uit en hebben we morgen een rustige dag in Albuquerque.

Om 9u zijn we klaar om te vertrekken, we slaan het ontbijt over want Marc zijn steak ligt nog steeds zwaar op de maag. Eerst maken we nog een toertje in de stad en daarna is onze volgende stop Cadillac Ranch. Even buiten de stad staan midden in een veld 10 cadillacs met hun neus in de grond en volgespoten met graffiti. Het is een prachtig zicht om te zien en ik trek zeker 30 foto's. We halen de spuitbus terug boven en leven ons uit als echte graffitiartiesten. Na een half uurtje zijn we terug op weg. We nemen de snelweg en aan exit 36 zijn we in Vega. Daar brengen we een bezoek aan Dott's Mini museum. Dott is al een tijdje gestorven maar haar dochter en kleindochter proberen de boel draaiende te houden. Het is een privéverzameling van allemaal souvenir en andere hebbedingetjes vooral uit lang vervlogen tijden maar is toch wel leuk om te zien. En vooral de vriendelijke mensen en de hartelijke ontvangst is overal langs route 66 zo gezellig en speciaal. Tegen de middag zijn we terug op route 66 en onze volgende stop is Adrian. Daar is het Mid Point Cafe dus tijd om te eten (Marc probeert de beroemde Ugly Crust Pie en die smaakt hem goed) en foto's te nemen want we zijn halfweg route 66 tussen Chicago en LA.

Er komt net een groep Noorse motorrijders aan die de route volgen van LA naar Chicago en één van hun is een Nederland. Hij woont al 30 jaar in Noorwegen maar is oorspronkelijk van Zaltbommel, zo'n 20km van ons huis. Nog maar eens een bewijs dat de wereld soms toch klein is. Hij verwittigd ons dat we nog heet weer te verwachten hebben, zij hadden zo maar eventjes 49° in Arizona dus dat belooft.

We volgen verder eens stuk snelweg en net voor de grens met New Mexico gaan we eraf voor een kort bezoekje aan Glen Rio, een uitgestorven plaatsje dat er vervallen en spookachtig uitzicht. Toch leuke foto's gemaakt.

En dan passeren we de grens met New Mexico en moeten we de klok een uurtje vooruit zetten. Dus een uurtje winst en onze 6 de staat op route 66.

Na een vlugge stop aan het welcome center rijden we verder met een stop in Tucumcari voor boodschappen en tanken in Newkirk.

Om 15u20 zijn we in Santa Rosa en daar is het tijd voor een bezoek aan het Route 66 auto museum. Ze hebben een prachtige collectie auto's en Marc kijkt zijn ogen uit. Er zijn er zelf een paar te koop maar ja, is wat moeilijk meenemen hé. De pin die Marc wil kopen krijgen we wel gratis als we vertellen dat we op huwelijksreis zijn  (ja, we blijven het rondvertellen, is altijd zo leuk)

0m 16u rijden we verder en nu helemaal door tot Albuquerque. Enkel nog een stop bij Cline Corners, een megagrote gift shop maar Marc kan zich beheersen. En rond 18u zijn we dan eindelijk in Albuquerque. Honderden motelletjes om uit te kiezen langs Central Av. Dus we nemen er eentje waarvan we een kortingsbon hebben van het welcome center. Lijkt op het eerste zicht ok dus we checken in voor 2 nachten en betalen maar 69$. Is dus een koopje. De kamer zelf ziet er niet zo goed uit maar om te slapen zal het wel lukken. Een lekkere rustige avond en het vooruitzicht om morgen een beetje uit te slapen. We zitten helemaal goed! 

10 augustus 2011

EEN DAGJE ALBUQUERQUE

Van ons voornemen om eens lekker uit te slapen komt er niet veel in huis want om 7u zijn we al wakker van het lawaai. Onze bovenburen hadden tijdens de nacht ook al het nodige kabaal gemaakt en nu was er al weer gebonkt. Ons koopje is ondertussen uitgedraaid op een ramp want er zijn een heleboel dingen niet in orde op de kamer. Als ik na mijn douche een grote kakkerlak zie dan pakken we vlug de boel in en gaan uitchecken, we vinden vanmiddag wel een ander hotel. Dus de Luxury Inn in Albuquerque (what's in a name) heeft dus nu de titel van slechtste motel op onze reis.

We maken een toertje op Central Avenue en vinden een leuke plaats om te ontbijten, Mannie's. Veel maar heel lekker en heel vriendelijke mensen. Daarna gaan we shoppen. Belooft aan Frank om een Ray Ban zonnebril voor hem mee te brengen en volgens internet is die verkrijgbaar in Cottonwood Mall. We hebben een uur rondgereden maar dat winkelcentrum konden we nergens vinden. Zijn waarschijnlijk ergens verkeerd gereden. We willen er verder geen tijd aan verspillen (sorry Frank, maar we kijken wel nog eens verder) en we rijden naar Old Town. Het oude centrum van Albuquerque met allemaal Spaanse koloniale huisjes in adobe stijl. Is een mooi zicht maar alle zelfde souvenirwinkeltjes verstoren een beetje de sfeer. We brengen een bezoekje aan het rattlesnake museum en rond 14u gaan we op zoek naar een nieuwe slaapplaats voor deze nacht. We kiezen voor de Sandia Peak Inn. En dat hadden we beter gisteren direct gedaan. Heel vriendelijke dame die ons de mooiste kamers toont en we krijgen de suite met jacuzzi met korting als ze ons verhaal hoort. Een nachtje extra luxe hebben we wel verdient na ons kakkerlak motel dus we gaan akkoord.

We blijven een middagje lekker in het hotel, relaxen en ondertussen de blog bijwerken en een wasje doen. Even een onweersbui er tussendoor maar tegen 19u30 is alles terug opgeklaard en gaan we cruisen op Central Avenue. Even een toerke in de auto en al de drukte en neonlichten bekijken en dan gaan eten in de Route 66 Diner. Om 21u30 zijn we terug in het hotel, nog even vlug de blog bijwerken (en ik heb eindelijk mijn achterstand weggewerkt) en dan lekker slapen. Morgen rijden we door de indianenreservaten dus dat wordt weer een leuke dag. 

11 augustus 2011

REIZEN DOOR INDIANENGEBIED

We hadden een heerlijke nacht in het prachtige Sandia Peak Inn en zijn goed uitgeslapen als we al wakker worden voor de wekker afgaat. Het is nog maar 7u30 dus doen we het rustig aan en na het ontbijt, het inpakken van onze spullen en nog een praatje met de eigenares zijn we om 9u30 klaar om te vertrekken.

Het is een stuk koeler vandaag (rond de 80°) dus een lekker weertje om eens rond te toeren zonder dak.

We verlaten de stad en volgen de route 66 door indianen gebied. We passeren verschillende pueblo's en het ziet er allemaal een beetje triestig en vervallen uit maar het is wel een mooie toer tussen de bergen. We hebben dan ook een fantastisch uitzicht.

Om 10u even een vlugge tankbeurt, om 11u foto's in Budville bij een verlaten trading post en om 11u30 zijn we al in Grants, we schieten goed op vandaag. Een hapje eten bij McDonalds (was lang geleden hé) en dan verder via scenic highway 53. Is ondertussen al terug een stuk warmer en we voelen de zon branden dus het dak gaat er maar terug op. Route 66 van Grants naar Gallup is enkel snelweg dus nemen we even een omweg naar een andere route. Via de 53 komen we voorbij de Ice Caves (bezoeken we niet) en daarna door El Malpais National Monument en tot aan El Morro National Monument. Daar wandelen we de Inscription Trail een stukje de berg op tot aan de rotswand met allemaal oude inkervingen van reizigers die hier ooit zijn gepasseerd te paard en/of te voet. De oudste inscriptions zijn van de jaren 1700.

Om 14u rijden we terug verder en we volgen verder de 53 en dan de 602 tot in Gallup.

We komen aan in het El Rancho Hotel, een klassieker op route 66. Prachtig hotel waar ooit vele filmsterren hebben gelogeerd en met een prachtige lobby. Spijtig genoeg hebben ze maar een kamer voor 1 nacht i.p.v. 2 want voor morgen is alles al volgeboekt. We willen toch eens hier overnachten dus nemen we een kamer en morgen zien we dan wel verder.

Op de kamer even lekker ontspannen, beetje TV kijken, verfrissende douche en tegen 19u30 vertrekken we naar de hoofdstraat. We wandelen wat rond en zoeken een goed plaatsje uit want om 21u is het tijd voor de avondparade. Het is al hartstikke druk en we moeten nog een uur wachten maar als de parade begint was het dat wachten meer dan waard. Een uur lang zien we een stoet passeren van verschillende tribes allemaal uitgedost in de meest prachtige kledij. We staan op een goede plaats waar ze dansen uitvoeren en de sfeer zit er goed in. Het is een geweldig spektakel dat eindigt met een ongelooflijk onweer dat plots uitbreekt (deden die laatste indianen een regendans???) Op enkele seconden tijd zijn we drijfnat en iedereen vlucht naar de parking. Het duurt nog een tijdje voor we daar weg geraken en om 23u zijn we eindelijk terug in het hotel. Vlug die natte kleren uit, nog een hapje eten, blog bijwerken en dan naar bed. Morgen zien we de indianen terug......

12 augustus 2011

INTER TRIBAL CEREMONIAL IN GALLUP

Spijtig genoeg moeten we dit prachtige hotel al terug verlaten dus wordt het terug spullen pakken. We doen het echter rustig aan want we blijven vandaag toch een extra dagje in Gallup. Rond 10u20 zijn we klaar om te vertrekken. We gaan eerst boodschappen doen en dan rijden we naar Red Rock State Park. Daar zijn vandaag een heleboel activiteiten aan de gang in het kader van de Inter Tribal Ceremonial. Dit is een grote bijeenkomst van allemaal verschillende indianenstammen en deze festiviteiten duren 5 dagen. Gisteren zagen we al een voorproefje in de evening parade, vandaag komen we kijken naar de pow wow en de rodeo.

Om 11u zijn we in het park, een prachtige omgeving te midden van hoge rode rotsen. Eerst een hapje eten (picknick met lekkere sandwiches), dan een bezoekje aan de ruimte waar al de indian art staat tentoongesteld en dan tijd voor de rodeo. Leuk plaatsje gevonden op de tribune met een goed zicht op de arena maar in de blakende zon dus ons pas gekocht parapluutje kwam goed van pas. De rodeo was leuk om te zien maar ik vond het toch een beetje flauw. Heb een paar jaren geleden een rodeo gezien in Utah en die was toch iets spectaculairder. Klinkt misschien stom maar rodeo's zijn voor cowboys en niet voor indianen

Daarna nog een kijkje nemen bij de pow wow. Dat is een bijeenkomst van verschillende tribes die dan samen zingen en dansen. Allemaal heel ceremonieel en met momenten toch indrukwekkend. Rond 16u verlaten we het park en gaan we op zoek naar een ander hotel voor deze nacht. Het wordt opnieuw een La Quinta Inn. We nemen een duik in het zwembad om wat af te koelen en dan een beetje rusten want vanavond willen we toch nog teruggaan naar het park voor de evening performances. Om 20u zijn we net op tijd om de hele avondshow te kunnen meemaken. Een optocht van de verschillende stammen allemaal volledig uitgedost. En ze dansen allemaal op beurt een paar van hun eigen dansen. Is allemaal heel leuk om te zien en ik neem dan ook een heleboel foto's. Enkel de laatste 2 groepen kon ik niet meer op de gevoelige plaat vastleggen omdat mijn batterij leeg was en ik zo stom was om die extra batterij wel klaar te leggen maar dan toch te vergeten. Dus dat was even echt balen. Maar al bij al toch een leuke dag en avond bij de Indian Tribes Ceremonial. Om 23u30 eindelijk in ons bedje en dan vlug slapen.

13 augustus 2011

ARIZONA EN DE TIJDSVERWARRING

We zijn al terug wakker om 7u30 en kunnen vroeg ontbijten. Om 9u staan we opnieuw paraat om het volgende stuk van onze route te rijden. Het eerste stukje tot aan de grens met Arizona nemen we de snelweg. Is soms nodig omdat de oude route 66 volledig is weggevaagd voor de aanleg van de snelweg maar dat spaart ons wel een beetje tijd uit want we kunnen dan sneller rijden. We hebben een korte stop aan het welcome center en aan de indian store en dan snel verder rijden tot aan Painted Dessert en Petrified Forest NP. We maken nog een klein omweggetje via een dirt road op zoek naar een oude trading post maar die kunnen we spijtig genoeg niet meer bereiken want de weg is halverwege afgesloten. Voor we de autotoer doen in het national park nog even bijtanken en een stempeltje halen voor ons speciale route 66 paspoort dat we gekregen hebben in het welcome center. Is een speciaal boekje met allemaal plaatsen langs route 66 in Arizona waar we een stempel kunnen halen en zo hebben we er een extra leuk souvenirtje bij. In Arizona hebben ze geen zomertijd dus zijn we de kluts een beetje kwijt wat het uur betreft. De hele dag vragen we ons af hoe laat het nu eigenlijk is en we moeten steeds zitten rekenen. Is nogal verwarrend met al die verschillende tijdszones en dan ook nog rekening moeten houden met wel of geen zomertijd. Klok in de auto staat op Illinois tijd, Marc zijn mobiel staat op New Mexico tijd en mijn mobiel staat nog op Nederlandse tijd dus allemaal lekker verwarrend. Oh ja, we rijden gewoon en trekken ons van de tijd niets aan, we moeten toch verder

We zijn dus aan het NP en doen de autotoer met stops onderweg. De park ranger zei ons dat de toer 28 mijl was en dat we er 45min over zouden doen zonder stops maar wij doen er meer dan 2 uren over. We stoppen dan ook bijna overal en nemen heel veel foto's want het uitzicht is telkens opnieuw zo anders en zo mooi.

Door ons toertje door het NP zijn we even van de route 66 afgedwaald dus via de highway 108 en de snelweg I40 verder naar Holbrook. Daar een hapje eten want het is ondertussen al 13u30 (zeggen ze hier in Arizona) en we hebben honger. Daarna nog een bezoekje aan het visitor center voor een stempeltje in ons boekje en we kunnen verder de route 66 volgen.

Volgende stop is the Jack Rabbit Trading Post en daarna verder naar Winslow. Ook daar een leuke fotostop midden op de weg 

De stempel in Winslow missen we want het visitor center is ondertussen al gesloten dus rijden we maar verder. Terug de snelweg op met einddoel Flagstaff maar onderweg wil Marc toch nog wel even een ommetje maken via Meteor Crater. We moeten daarvoor 6 mijl een zijweg oprijden om er te geraken en onderweg even een kleine wervelwind doorstaan maar dan komen we toch bij die fameuze krater. We gaan hem echter niet bezoeken want we vinden het nogal veel geld om te gaan kijken naar een groot gat in de grond. Dus terug de snelweg op en doorrijden naar Flagstaff waar we rond 18u eindelijk aankomen. Onderweg een beetje raar weer, we rijden steeds op de grens tussen goed en slecht weer en dat is een heel speciaal zicht. Langs de ene kant heel veel wolken en regen, langs de andere kant zon. We geraken toch veilig in Flagstaff en hebben onderweg maar af en toe een kleine maar korte regenbui moeten doorstaan.

Hotel zoeken in Flagstaff en dan lekker niets doen. We eten op de kamer een paar kant en klaar maaltijden en dan ben ik van plan om de blog bij te werken maar de vermoeidheid slaat toe en om 21u lig ik al in dromenland. Marc kijkt nog wat TV. Om 23u worden we nog eens opgeschrikt door gerammel aan onze deur maar dat blijkt gelukkig loos alarm. Twee meisjes hadden de verkeerde deur genomen dus maar lekker verder slapen. Morgen werken we de blog wel bij 

14 augustus 2011

LEUKE STADJES EN HEEL VEEL AUTO'S

Het begint een beetje onze vaste routine te worden, wakker worden rond 8u. Marc is tijdens de weekends nooit zo vroeg wakker maar hier gaat het redelijk vlot

We gaan ontbijten in het restaurant van het hotel dus weer een iets uitgebreider ontbijt en rond 10u kunnen we terug vertrekken. We maken een toertje in de stad met een bezoekje aan het visitor center en om 10u30 rijden we de snelweg op richting Williams. Als we daar aankomen om 11u15 hebben we geluk, er is net een event aan de gang waarbij een heleboel oude auto's staan te blinken langs de weg en toertjes maken op main street. Marc kan niet rap genoeg uit de auto zijn om al die andere schoonheden te bewonderen. En in Williams blijken ze ook koffieliefhebbers te zijn want hier hebben ze een paar leuke tentjes waar je verschillende soorten espresso kunt krijgen. Hebben we nog niet veel gezien dus Marc is helemaal content vandaag. 

Rond 12u30 moeten we toch verder en we rijden via de oude route 66. Een tankstop in Ash Fork en verder naar Seligman. Opnieuw een leuk oud route 66 stadje in Arizona. Leuke winkeltjes, veel auto's en motoren, straatmuzikanten en een heel leuke sfeer. We blijven hier dan ook weer een uurtje rondhangen voor de nodige foto's, souvenirs en drankjes. Onderweg op dit oude stuk route 66 tussen Williams en Seligman komen we heel veel Burma Shave bordjes tegen. Burma Shave was een merk scheermiddelen uit de jaren 50/60 en ze maakten reclame door bordjes te plaatsen langs de route 66. Het is een reeks van 5 bordjes op een afstand van elkaar langs de weg die samen een soort versje vormen en sommigen zijn heel grappig.

Een voorbeeldje:

Passing cars

When you can't see

May get you a glimpse

Of eternity

Burma Shave

Is telkens een leuke afwisseling van de soms saaie, lange, rechte roads door niemandsland.

Na onze stop in Seligman rijden we verder en komen we bij Grand Canyon Caverns (de vroegere Dinousars Caverns). Was geen geplande stop maar aangezien we hier toch een stempeltje kunnen krijgen springen we toch eens binnen. De toer in de grotten slaan we toch over dus enkel een fotostop op het terrein en dan terug verder op de route 66. Volgende stop is in Hackberry voor terug een leuke trading post. Marc zijn collectie pins wordt groter en we kunnen verder. Next stop is Kingman. We zoeken een leuk hotel uit en kunnen een frisse duik in het zwembad nemen. Na een paar koelere dagen in New Mexico is het hier toch weer wat warmer dus die verfrissing was welkom. Rond 19u gaan we lekkere steaks eten en doen we nog wat boodschappen en om 20u30 zijn we terug op onze kamer. Beetje werken aan de blog (ben weer een paar dagen achter) en wat TV kijken en dan lekker slapen. Morgen terug een nieuwe dag en onze laatste staat. Maar daarvoor moeten we eerst nog de bergen over. Wordt een spannende dag morgen.

15 augustus 2011

BERGEN EN EZELS TUSSEN KINGMAN EN NEEDLES

Vandaag hebben we een korte rit dus we kunnen het wat rustiger aan doen maar toch zijn we alweer wakker om 7u30. We gaan rustig ontbijten en pakken onze spullen in en om 9u30 zijn we klaar om te vertrekken. Eerst een toertje naar het visitor center en wat foto's bij de treinen en dan kunnen we terug de route op.

Route 66 brengt ons vandaag door de bergen naar Oatman. Ik had veel gelezen over dit stuk van de route en die meningen waren nogal uiteenlopend gaande van "t'is te doen" tot "toch wel een pittig bergritje". Ik was er dus een beetje zenuwachtig over maar ja, als je iets wil zien en doen moet je er soms iets voor over hebben. Het eerste stuk verliep vrij vlot en vlak. Eerste stop is Cool Springs, een oud tankstationnetje dat nu volledig is herbouwd. Marc vond hier een heleboel pins voor zijn verzameling dus de portemonnee is weer een stukje lichter en zijn pet een stuk zwaarder (is ondertussen ook al zijn 2 de pet).

En dan de berg op! Veel gekronkel en stijle stukken naar boven en naar beneden maar uiteindelijk kon ik toch zeggen "t'is te doen"

Rond 11u45 waren we in Oatman, een klein dorpje op de berg dat er toch in slaagt om de boel levendig te houden dankzij de wilde ezels die overal rondlopen en het wild west thema. We maken leuke foto's en gaan een hapje eten. Het is ondertussen alweer heet geworden dus een ijsje kan er ook nog wel bij. Na anderhalf uur verlaten we Oatman en zetten we onze toer verder naar Needles. We rijden door de Mohave Dessert en amaai, dat hebben we geweten. Temperatuur van 115° is nog te doen in de auto met de airco aan maar zodra we eens uitstappen voor een foto voelt het alsof we in een droogkast zitten, die wind is gewoon heet en we voelen ons zo wegsmelten. Dus maar vlug terug in de auto en verder rijden.

Rond 15u30 komen we aan in Needles en we zoeken vlug een hotelletje. Marc valt als een blok in slaap zodra hij het bed voelt, die hitte is slopend en maakt je doodmoe. Ik werk een beetje aan de blog en doe ook een dutje en om 20u gaan we eten bij Denny's. Lekkere vis voor Marc en kip voor mij. Was heel lekker. Om 21u terug in het hotel en dan maar slapen, die route 66 is toch wel een beetje vermoeiend maar ook toch zo leuk.

16 augustus 2011

DOOR DE MOHAVE DESSERT

We hebben slecht geslapen want het was veel te warm en benauwd. We zijn vroeg wakker dus vertrekken we maar zodat we wat verkoeling vinden in de auto. Het eerste stuk van Needles naar Fenner nemen we de snelweg want we hebben even geen zin in een langere route. Onze eerste stop is in Fenner om te tanken, is eigenlijk nog niet nodig maar we rijden door de woestijn en is één van de weinige tankstations dus just to be safe.

Vanuit Fenner volgen we toch de oude route 66 tot in Amboy. Bij Roy's Cafe hebben we een stop en dat is dan ook het enigste dat er te zien in voor een hele tijd. Rijden door de woestijn is mooi om zien voor een tijdje maar wordt dan ook wel een beetje saai. We zien wel huizen langs de weg maar je kan je moeilijk voorstellen dat daar dan ook effectief mensen wonen, het is hier zo heet en afgelegen. We hebben nog een leuke fotostop aan een vervallen ruïne vol met graffiti en ook de motorbende die we al een paar keer zijn tegengekomen komt daar foto's nemen. In Amboy verlaten we de route en maken een omweg naar Joshua Tree NP. Na het inslaan van de nodige drank en eten en een kort bezoek aan het visitor center beginnen we om 13u aan onze toer door het park. Joshua Trees, rotsen en veel zand .... dat is zowat het enigste dat we zien voor 2 lange uren. Ik vind het eigenlijk een beetje een saai NP maar dat komt misschien ook door de hitte die ons toch begint parten te spelen. Het is alweer 115° en we voelen ons zo suf.

Nadat we onszelf door het park hebben gesleept nemen we terug de snelweg om zo in San Bernardino te geraken. Daar pikken we de route 66 terug op en rond 17u zijn we aan onze eindbestemming, het WigWam Motel in Rialto. Is heel leuk om te zien en de kamertjes vallen heel goed mee qua grote en ook qua prijs. We nemen een frisse duik in het zwembad, gaan nog vlug iets halen om te eten en dan lekker niets doen op de kamer. Een dagje woestijn is heel vermoeiend.

17 augustus 2011

HET EINDE VAN ROUTE 66

Vandaag onze laatste dag op route 66, het eindpunt op de Santa Monica pier is in zicht.

Vanuit het WigWam Motel naar Santa Monica is het maar 80 mijl maar door het drukke verkeer in en rond LA zullen we er een paar uren overdoen. Dus plan is om vroeg te vertrekken. Onze wekker loopt af om 7u maar we komen traag op gang en het is dan ook al 9u30 als we eindelijk op pad zijn. Om 10u nog even een stop om te ontbijten en dan lekker doorrijden. Het gaat vlotter dan verwacht en we passeren langs een heleboel kleine plaatsen langs de weg naar LA. Hoe dichter we bij de stad komen hoe drukker het ook wordt en ons tempo gaat achteruit. Toch moeten we niet teveel klagen, we hebben geen file en kunnen eigenlijk wel heel de tijd doorrijden. Na 3 uren komen we eindelijk aan in Santa Monica. We besluiten eerst naar de pier te gaan en daar de nodige foto's te nemen en dan zullen we wel beslissen waar we een hotel zoeken. We parkeren de auto en wandelen naar de pier maar het is hier aan zee toch wel een heel stuk koeler, amper 65° en heel bewolkt. Na die hitte van gisteren hebben we het zelfs koud, kun je je dat voorstellen! Gelukkig breekt na een tijdje de zon terug door en wordt het iets warmer. Met de koele zeewind is het zo wel aangenaam wandelen op de pier.

Op de pier heerst er een gezellige drukte, we kopen de nodige souvenirs, nemen foto's bij het eindbord van de route 66 en dan gaan we lekker eten bij Bubba Gump.... ja die van Forest Gump   De scampi's en vis smaken fantastisch! Rond 17u gaan we op zoek naar een hotel en we hebben geluk bij onze tweede keuze. Marc doet zijn dutje en we zitten wat te genieten op het dakterras. Om 19u30 gaan we nog eens terug naar 3th Street Promenade waar we nog wat rondslenteren en winkelen en alle rare straatmuzikanten bekijken. Om 21u zijn we terug in het hotel en nog even de blog bijwerken en dan in ons supergrote bed. (is de eerste keer dat ook Marc er helemaal inpast dus die bedden hier zijn echt groot!) Morgen staat Hollywood op het programma.... En Marc hoopt stiekem om Angelina Jolie te zien....keep dreaming baby 

18 augustus 2011

MARILYN MONROE, HOLLYWOOD EN DE HEL VAN SNELWEGEN ROND LA

Wekker terug om 7u en rustig wakker worden en alles inpakken. Dit hotel is mooi maar duur voor hetgeen je maar krijgt en het ontbijt is heel karig. Om 9u45 nog even bijtanken en dan op weg naar Hollywood. Eerst gaan we op zoek naar Westwood Memorial Park waar Marilyn Monroe ligt begraven. Wordt een echte zoektocht want die plaats is niet zo gemakkelijk te vinden. Een kleine begraafplaats te midden van gebouwen en de ingang ligt goed verscholen. Maar we geven niet op en onze inspanning wordt beloont, ik heb dan toch eindelijk mijn foto bij de laatste rustplaats van Marilyn.

We rijden verder de stad in en na veel file op lange boulevards komen we op 11u45 eindelijk aan op Hollywood Boulevard. Het is hier superdruk en de parking kost een fortuin maar we maken toch een wandeling tussen de sterren. De vele sterren op de grond wel te verstaan. Ik heb een echte Marilyn Monroe dag en vind het allemaal leuk. De pret kan niet op als we ook nog een echte Hollywood Star zien. Danny de Vito is natuurlijk niet te vergelijken met Angelina Jolie maar we hebben een celebrity foto  Na 2 uurtje tussen de sterren gaan we verder de Hollywood Hills in en rijden we naar Griffith Observatory. Van daaruit hebben we een prachtig zicht op het Hollywood sign en de stad. Wel spijtig van alle smog die ons zicht toch een beetje vertroebelt. (en dan zijn ze in California het strengst wat roken betreft want ze houden teveel van hun "clean air"..... yeah right!!!!)

Rond 16u zijn we terug op pad en we willen de stad verlaten, LA is ons toch een beetje te druk. We besluiten toch al zo ver mogelijk te rijden richting Las Vegas, zo hebben we morgen al wat tijd uitgespaard. De snelwegen rond LA zijn echter een grote warboel van auto's en files. We tuffen rustig verder en even voor Pasadena worden we nog opgeschrikt door een truck met klapband die overkop gaat. We stoppen om een handje te helpen en wachten op de politie en dan kunnen we verder. Eenmaal buiten de stad kunnen we vlot doorrijden en we gaan helemaal door tot in Barstow waar we rond 19u aankomen. Is genoeg voor vandaag en we hebben toch al een stuk van de route voor morgen uitgespaard dus tijd voor een hotel. Het wordt de Holiday Inn in Barstow en dat draait heel goed uit. We hadden eerst een standaard kamer maar konden er niet in wegens problemen met het slot. Na verschillende pogingen en over en weer geloop naar de lobby krijgen we een andere kamer. Voor hetzelfde geld een upgrade naar een luxe suite met jacuzzi.... dat moeten ze ons geen twee keer zeggen, dat hebben we weer eens goed geregelt 

Nog even naar Barstow om onze voorraad aan te vullen (en compleet verkeerd te rijden in het donker dus even paniek) en daarna een rustige avond met een lekker bubbelbadje. We zullen goed slapen, de blog kan wel even wachten LOL  En morgen verder naar Las Vegas voor de volgende luxe kamer

19 augustus 2011

CALICO GHOSTTOWN EN DAN LAS VEGAS!!!

Om 9u30 zijn we klaar om terug te vertrekken en na een tankstop in Barstow gaan we op weg naar Calico. We zijn om 10u in de oude ghosttown die nu is omgebouwd tot een toeristische attractie en we lopen daar een tijdje rond. Nou ja, een tijdje wordt zowat 2 uurtjes voor we rustig zijn rondgegaan en alles hebben bekeken. Is allemaal leuk om te zien hoe ze van een oud vervallen mijnstadje toch nog iets hebben kunnen maken dat toch veel toeristen naar hier brengt. Na ons bezoek aan Calico hebben we een lange rit voor de boeg. Allemaal snelweg helemaal door tot in Las Vegas. We houden nog een plaspauze en een stop aan het Nevada Welcome Center en daar krijgen we te horen dat we onze geplande omweg naar Hoover Dam beter kunnen overslaan. Het is vrijdagmiddag 14u30 en tegen de tijd dat we daar zijn zal al het verkeer vastzitten en in dit hete weer is het geen pretje om in de file te staan. Dus toch maar rechtstreeks naar Las Vegas. Hoover Dam komt dus ook op het lijstje voor een volgende reis.

Rond 17u komen we aan in ons hotel, The Golden Nugget. Valet parking en VIP inchecken is allemaal nieuw voor ons en we voelen ons een beetje als supersterren. Onze kamer ziet er fantastisch uit en ook het uitzicht vanop de 16 de verdieping mag er zijn. Rond 18u30 zijn we geïnstalleerd en een beetje bekomen van de lange rit en we gaan het hotel en de buurt verkennen. Het hotel is supergroot en het casino is indrukwekkend. Heel veel volk en overal gerinkel en lichtjes van de slotmachines. En dan Freemont Street. Wat een gekke boel allemaal maar zo leuk. De straat is overkoepeld en elk uur is er een lichtshow en dat is echt heel speciaal om te zien. Er lopen de meest gekke mensen op straat en iedereen heeft plezier. Is hier echt een heel leuk speciaal sfeertje. We blijven de hele avond op Freemont Street rondhangen, drinken zelf een paar cocktails en hebben heel veel lol met foto's nemen met al de verklede mensen. Eerste avond in Las Vegas wordt een latertje, dat belooft voor morgen. Om 0u30 gaan de lichtjes in onze kamer uit, de andere lichtjes buiten blijven nog wel een tijdje branden.

20 augustus 2011

VIVA LAS VEGAS.........ELVIS HAS LEFT THE BUILDING!

Onze tweede dag Las Vegas en we komen een beetje laat op gang. Om 11u30 verlaten we onze luxe kamer en doen we een toertje op de Strip. Las Vegas Boulevard is een heel lange drukke boulevard met het ene megahotel naast het andere en allemaal hebben ze wel iets speciaal. Ook heel veel verkeer dus gaan we maar traag vooruit maar dat heeft ons dan ook de kans om alles goed te bekijken. In het Mandalay Bay hotel brengen we een bezoek aan Shark Reef, een aquarium in het hotel. Vooral de tunnels waar je door loopt en de vissen en haaien die dan boven je zwemmen zijn heel leuk om te zien.

Om 14u zijn we terug in ons hotel en tijd om een hapje te eten. Het weekend brunch buffet zorgt voor een volle mag, keuze te over en allemaal voor dezelfde prijs. Vooral de dessertjes zijn superlekker. Om 15u15 zijn we terug op de kamer en moeten we ons klaarmaken voor ons speciale Las Vegas event! We doen de trouw nog eens kleintjes over maar dan in echte Las Vegas stijl met een zingende Elvis! Dus douchen en de trouwkledij terug aantrekken (zien er een beetje verkreukt uit na twee weken in de koffer maar niemand die er op let) We worden afgehaald met een supergrote witte limo en rijden in stijl naar de wedding chapel. We zweten ons dood in onze trouwoutfit maar de ceremonie met de zingende Elvis is gewoon superleuk. We krijgen ook nog coole Elvis zonnebrillen, een cd met foto's en een dvd en dan worden we met de limo teruggebracht naar het hotel. Tja, als je in Las Vegas bent moet je ook trouwen hé of een renowel of the vows doen, is gewoon verplichte kost LOL

Om 18u20 zijn we terug op onze kamer en de trouwkleren vliegen vlug uit, is gewoon te heet om daar lang in rond te lopen. Een uurtje later zijn we al weer op stap, we gaan naar een optreden. De Strip is een heel stuk drukker dan deze morgen maar is ook een prachtig zicht met alle neons. Korte wandeling en dan naar Hooters Hotel en Casino. Om 22u begint daar de Purple Reign Experience en dat is een 90min durende spetterende show met een fantastische Prince dubbelganger. Is echt een aanrader, de show is echt de moeite waard. Rond middernacht zijn we terug in downtown en de lichtshows in Freemont Street zijn nog volop bezig. Er is nog meer volk dan gisteren en we blijven ook nog wat rondhangen. Beetje genieten van de sfeer en de shows, een beetje gokken op de slotmachines (we verspelen elk 20$, Marc bakt er niets van maar ik win 84$ dus toch een beetje winst ) We eten nog een hamburger en dan toch maar gaan slapen, het is al 2u, het is genoeg geweest voor vandaag. Morgen wordt een uitslaapdagje.

21 augustus 2011

RELAXEN IN LAS VEGAS

Vandaag doen we het rustig aan. Klinkt misschien niet echt logisch als je in Las Vegas bent maar het lukt ons wel 

We slapen lekker lang, ik ben wakker om 10u en ga ontbijt halen bij Starbucks, Marc geniet dus van een ontbijtje op bed als ik hem rond 11u wakker maakt.

We wandelen wat rustig rond in het hotel en houden ons bezig op de kamer tot 14u30 en dan besluiten we toch maar eens op stap te gaan. Bedoeling is om de Star Trek Experience te gaan bekijken in het Hilton hotel maar dat blijkt dus al 2 jaar gesloten te zijn. Ik had dus duidelijk een verouderde reisgids voor Las Vegas. Maar aangezien we nu toch in het Hilton zijn gaan we hier maar een hapje eten. Lekkere pasta en goede sterke koffie voor Marc, het smaakt!

Rond 17u zijn we terug op de kamer en gaan we verder met luieren en niets doen (is ook vermoeiend ) Ik wil de foto's en dvd van gisteren bekijken en kom tot de onprettige constatatie dat er op de dvd maar 2min film staat. Ik controleer het internet en ook het beloofde en betaalde youtube filmpje is nergens te vinden. Dus rijden we terug naar de wedding chapel om te gaan klagen. Er is natuurlijk niemand anders dan de juffrouw van de balie aanwezig en zij kan ons niet helpen. Ze belooft om morgen de juiste personen aan te spreken en alles in orde te brengen en ze belooft mij morgen terug te bellen. Ik heb er niet veel vertrouwen in, ik vrees dat die man gewoon de filmcamera heeft vergeten aanzetten dus dat is een serieuze tegenvaller. We zien morgen wel verder maar ik vrees dat we dus geen film zullen hebben van onze Las Vegas Wedding.

We doen nog even wat boodschappen en de rest van de avond spenderen we in het hotel en op Freemont Street. We kopen de nodige Las Vegas souvenirs en genieten van de lichtshows. We wagen nog een paar dollars op de gokautomaten maar vandaag hebben we minder geluk. Om middernacht gaan we slapen, onze daagjes Las Vegas zitten erop! Morgen verder de hitte in Death Valley opzoeken pfffff.......

22 augustus 2011

DEATH VALLEY

De wekker stond om 7u maar daar zijn we doorheen geslapen, gelukkig werden we dan toch nog rond 8u wakker zodat we niet teveel tijd hebben verloren.

Inpakken ging vlot en om 9u15 back on the road. Vandaag gaan we naar Beatty maar we rijden door Death Valley NP. We doen de tank nog eens vol want Death Valley is geen plaats om in panne te vallen. Om 10u30 zijn we aan de grens van het NP en dan volgt een rit over Badwater Road die eindeloos lijkt. Om 12u45 komen we aan bij Badwater Salt Flats, een zoutvlakte en tevens ook het laagste punt in de US, 85,5m onder zeeniveau. Het is hier snikheet dus wordt het maar een korte stop. We rijden verder via de Artiste Drive door de bergen. En om 14u30 zijn we bij Furnace Creek. Tijd om te eten en souvenirs te kopen in het Visitor Center. Het is ondertussen 120° dus we hebben weer een hitte record verbroken. Ook de vele hoogteverschillen spelen ons parten, Mac heeft last van zijn oor en ik voel mij een beetje misselijk. Maar we moeten verder, heb geen zin om hier in Death Valley te blijven steken hoe mooi het allemaal ook is om te zien. We vervolgen onze toer door het immense NP en om 15u20 zijn we bij de Sand Dunes. Is een echt woestijnlandschap en levert leuke foto's op. Maar te heet om lang te blijven rondhangen. Dus verder rijden en om 17u zijn we aan Rhyolite Ghosttown. Dit is een echt verlaten plaatsje met vervallen gebouwen aan de rand van het NP. We zijn nu het hele park doorgereden maar hebben nog niet de helft gezien, zo immens groot is Death Valley NP. Volgende keer nemen we een andere route maar dan niet in augustus want nu is het veel te heet hier.

Rond 18u hebben we een hotel gevonden in Beatty en na een verfrissende douche vallen we in slaap. Die hitte is toch wel slopend en je bent na een dagje rijden toch wel moe. Om 20u zijn we terug opgekikkerd en kunnen we gaan eten. Worden nog eens lekkere sandwiches. Marc doet daarna nog een wasje in het hotel (was dringend nodig) en ik werk een beetje aan de blog en dan zit onze dag er terug op. We gaan vroeg slapen want morgen staat onze langste rijdag op het programma.

23 augustus 2011

THE LONGEST DAY

Vandaag rijden we door Nevada van Beatty naar Ely. Maar we maken een omweg om onze laatste Kiekenstraat opdracht nog te vervullen. Meer daarover lees je wel in het aparte verslagje. Maar het wordt dus een lange rijdag over eenzame highways die maar doorgaan voor 100den mijlen aan een stuk.

Na het inslaan van de nodige voorraad eten en drank en benzine zijn we klaar om te vertrekken om 9u30. Van Beatty naar Tonopah is het 2u rijden gewoon rechtdoor over de meest eenzame weg door Nevada. Vlaktes met overstekende koeien, bergen in de verte, dat is ons uitzicht voor de komende 2 uren. Gelukkig zorgen die koeien ervoor dat we een beetje alert blijven want anders zou het wel een heel saaie rit worden. We hebben een korte stop in Goldfield, een klein plaatsje onderweg en om 11u30 zijn we in Tonopah. We hebben een picknick en dan verder rijden naar Rachel. We rijden nu via de 378, ook wel de Extraterrestial highway genoemd. Om 14u komen we aan in Rachel, een gehucht langs de weg, en we hebben een stop bij the little alien'inn. Het verbaast mij niets dat er hier in deze streek zoveel ufo's worden gespot. Als je hier rijdt op deze eenzame wegen voor uren aan een stuk begin je op den duur wel rare dingen te zien, vooral met deze hitte. 

We rijden nog een stukje verder over de highway en om 15u nemen we de afslag naar Mailbox Road, een dirt road die ons naar Area 51 zal brengen. 2 uren later zijn we terug op de highway en wat er tussendoor is gebeurt lees je in het andere verslag. 

Dus om 17u zetten we onze eenzame rit over de Extraterrestial Highway verder tot in Ash Springs. Even bijtanken want je hebt hier maar weinig benzinestations en dan verder naar Ely. Weer een lange eenzame rit van 2uren en om 20u15 komen we eindelijk aan op onze eindbestemming. Laatste stuk verliep niet zo vlot want het wordt hier snel donker en dan is het niet zo gemakkelijk rijden. Maar we hebben het gehaald en onze laatste opdracht is ook vervuld! Nu nog een hotel vinden. En dat blijkt niet zo gemakkelijk te zijn. Ely is de enigste plaats in 100den mijlen omtrek en alle hotels zitten op dit late uur dan ook al goed vol. Bij de 6 de stop hebben we eindelijk geluk en hebben ze nog een kamertje vrij. Is niet echt luxueus maar we hebben niet veel keus. Zolang er geen kakkerlakken zitten ben ik al content. We gaan nog een hapje eten in het Nevada Hotel en Casino en dan lekker ons bedje in. Was een lange dag vandaag met een grote omweg om die opdracht te vervullen maar het was ook wel leuk en speciaal. Morgen een lekkere relaxte dag met vissen voor Marc, hij kijkt er al naar uit!

24 augustus 2011

EEN ECHTE VISDAG VOOR MARC

We konden eens lekker uitslapen vandaag maar dat was buiten Marc zijn enthousiasme gerekend. Normaal kan hij een gat in de dag slapen maar vandaag was hij al wakker om 7u.

Meneer wil gaan vissen!!! Hem toch nog in bed kunnen houden tot 8u30 en dan maar opstaan. Om 9u45 konden we vertrekken, eerst gaan ontbijten, dan nog eens langs bij de sportwinkel voor wat extra spullen en een vergunning en dan eindelijk op weg naar Cave Lake State Park. Het is een klein half uurtje rijden naar een meer verscholen tussen de bergen. Een prachtige plaats maar om van de parking tot aan het water te komen moet je nog een klein stukje wandelen heuvel op en neer. Ik zoek mij een plekje bij een bankje in de schaduw en Marc installeert zich aan het water. Ik kan een uurtje op de laptop werken en als ik daarna al onze spullen meesleur naar het water is Marc natuurlijk verdwenen. Ik moet een heel eind lopen om hem te vinden tussen het riet en installeer mij in het zonnetje. Slecht idee want de combinatie water, wind en zon doet mij geen goed. Marc blijft maar het meer rondlopen met zijn vlieghengel en ik geef het op om achter hem aan de lopen dus zoek ik maar terug een plekje op tussen de bomen. Weer een slecht idee want wordt door constant aangevallen door de vliegen. Marc heeft ondertussen een leuke tijd aan het water. Vangt een paar vissen (zijn allemaal kleintjes maar hij amuseert zich). Om 18u vind Marc het genoeg voor vandaag en gaan we terug naar het hotel. Ik ben verbrand aan alle kanten en hongerig en moe, Marc superblij dat hij kon vissen en dat hij ook echt iets heeft gevangen

We zetten de spullen af in het motel en gaan lekkere steak eten in het Jailhouse. Om 21u zijn we teug en dan lekker slapen; we zijn moe maar tevreden, weer een geslaagd dagje.

25 augustus 2011

RACEN OP DE BONNEVILLE SPEEDWAY

Wekker gezet om 7u, het eindpunt van onze reis is in zicht; vandaag gaan we naar Salt Lake City. Alle spullen terug in de auto gepropt en om 9u kunnen we vertrekken. Tanken en eten voor onderweg en dan een 2 uur durende rit tot in Wendover. Daar steken we de grens over tussen Nevada en Utah en 11u wordt dan plots 12u dus een uurtje kwijt vandaag. Net over de grens nemen we de eerste afrit en we zijn op de zoutvlaktes bij de Bonneville Speedway. Vorige week waren hier nog duizenden mensen voor de speedweek races maar nu is alles een beetje verlaten. De zoutvlakte is enorm en het is een prachtig zicht. We mogen met de auto op het zout rijden maar maximum maar 1 mijl want verder op zijn ze de vlakte al terug aan het voorbereiden voor de volgende races. En dat is nodig want het terrein ligt er nogal hobbelig bij. Wij dachten dat het hier heel vlak ging zijn maar dat is dus niet het geval. Er zijn veel putten en bulten in het zout en dat maakt het niet gemakkelijk om echt hard te rijden. Marc doet toch een poging maar haalt maar 80 mijl per uur, niet echt wat je noemt een record    (Ik durf maar gaan tot 50mijl per uur dus niet veel beter )

Maar de zoutvlakte is zo oneven door het vele volk dat er vorige week was en zodra je teveel gas heeft voel je dat de auto grip verliest en begin je te slippen. En we willen nu echt geen brokken maken dus doen we het maar rustig aan. Is toch een leuk iets om te doen en het uitzicht is prachtig. We nemen nog wat foto's en na een uurtje gaan we verder op weg naar Salt Lake City.

Daar komen we aan om 15u30 en voor ons laatste hotel kiezen we nog eens voor La Quinta, vlak bij de luchthaven. We hebben een tijdje werk om de auto helemaal leeg  te halen en toch enigszins toonbaar te maken en dan gaan we boodschappen doen. Een extra valies voor alle spullen, nog wat leuke kleren voor mij en eten voor deze avond. We gaan nog even langs bij de carwash om al het stof van de auto te krijgen en dan naar het hotel. We eten op de kamer en blijven vanavond lekker binnen. Filmpje kijken, blog bijwerken en de spullen al wat sorteren. Morgen nog een dagje in de stad en dan zit de reis erop. Wat ging dat allemaal toch vlug voorbij.

26 augustus 2011

VOORBEREIDINGEN VOOR DE TERUGREIS

We hadden de wekker gezet om te kunnen ontbijten in het hotel maar Marc besloot die uit te zetten en lekker verder te slapen. Ik werd wakker om 9u30 dus te laat voor het ontbijt dus Marc kon dan maar doorslapen. Ik werkte de blog bij en om 11u kwam Marc ook weer onder de levenden.  Vandaag is onze laatste dag en er staat niet veel op het programma. De valiezen inpakken zal de nodige moeite kosten dus dat is onze hoofdtaak (nou ja, mijn hoofdtaak )

Om 12u30 vertrekken we toch nog even naar de stad. Nog wat laatste inkopen doen bij Wallmart, nog een laatste hamburger bij McDonalds en dan een bezoekje aan Temple Square. Het hoofddomein van de mormonen in Utah is indrukwekkend, vooral het supergrote orgel is prachtig. Ik was hier drie jaar geleden ook al eens en er zijn toch een aantal dingen verandert. De eigenlijke tempel mogen wij als niet-mormonen niet binnen maar ze hebben nu wel een hele tentoonstellingsruimte gemaakt over hoe de tempel is gebouwd en met een heleboel  foto's en een maquette van hoe het er vanbinnen uitziet. Vooral de doopvont ziet er indrukwekkend uit. Na ons korte blitzbezoek rijden we om 15u30 terug naar het hotel. 

We weten dat we morgen terug naar huis vliegen en eens je dat weet wil je ook gewoon vertrekken  Maar we hebben nog wat werk...... al die vele spullen die we onderweg hebben gekocht proberen in de koffers te krijgen! Ben er toch een paar uren mee bezig maar ik krijg alles erin gepropt. Nu maar hopen dat ze morgen niet teveel wegen. Als we morgen tenminste weg geraken hier! We volgen al een hele middag het nieuws om de laatste berichten over orkaan Irene te volgen. Die doet momenteel zijn ronde langs de oostkust en zorgt voor heel veel problemen. Morgenavond wordt hij verwacht in New York en er is een grote evacuatie aan de gang. Heel veel vluchten van en naar de steden aan de oostkust zijn geannuleerd en dat zorgt voor een grote chaos. Normaal gezien zullen wij er morgen niet veel last van hebben (hoop ik) maar je weet maar nooit.

De rest van de avond doen we het rustig aan en we bereiden ons voor op een lange vliegdag morgen. Dus op tijd naar bed en ons morgen niet verslapen  tot binnenkort iedereen!

1 oktober 2011

LAATSTE VERSLAGJE

We zijn ondertussen al terug een tijdje thuis maar nog even een laatste verslagje om dit blogverhaal toch compleet te maken.

Onze terugreis naar Nederland was lang en vermoeiend. We moesten tijdig opstaan want we hadden nog wat laatste spullen in te pakken en na een laatste ontbijt was het om 8u tijd om te vertrekken. Auto zonder problemen terug afgeleverd (geen boetes gekregen onderweg...oef) en dan inchecken bij de balie van American Airlines. Was even spannend want onze koffers bleken toch iets te zwaar te zijn. Even de boel herschikken en geluk hebben dat we een vriendelijke dame te pakken hadden die het extra half kilootje overgewicht door de vingers zag. Voor de eerste vlucht van Salt Lake City naar Chicago hadden we zitplaatsen naast elkaar maar voor de 2de vlucht kon die vriendelijke dame ons dat niet garanderen. In Chicago zouden we dat dan wel te horen krijgen. Dus eerste vlucht van 3 uren verliep goed. We deden een poging om nog wat te slapen maar daar kwam niet veel van terecht, echt gemakkelijk slaap je niet op die vliegtuigstoelen. In Chicago hadden we een wachttijd van 2uren. Voorraad sigaretten gehaald en dan maar rondhangen en wachten......is ook zo vermoeiend. Weer een spannend moment toen we bij het boardingstation vroegen om zitplaatsen naast elkaar en indien mogelijk ook aan de nooduitgang (wegens meer beenruimte voor Marc). Ze gingen het bekijken en we moesten maar even wachten. Uiteindelijk kregen we toch bevestiging dat we plaatsen kregen net achter de scheidingswand met eerste klasse, dus extra beenruimte, zitplaatsen naast elkaar en Tv schermpjes alleen voor ons. Was eens een meevaller want tijdens de vorige vluchten met American Airlines vonden we de service niet zo best. Is dus maar te zien met wie je te maken krijgt.  De vlucht Chicago - Brussel scheen eindeloos te duren. We hadden veel last van onwennige benen en ik kon maar geen lekkere positie vinden om wat te slapen. Maar we hebben het toch gehaald en om 8u zondagmorgen Nederlandse tijd zijn we geland op Zaventem. Is toch wel heel vermoeiend als je de zaterdagmorgen vertrekt en wegens het tijdsverschil maar de volgende dag aankomt. Truus en Will stonden ons al op te wachten en waren heel blij ons terug te zien. De rit van Brussel naar huis verliep goed ook al hebben we er niet veel van gemerkt. We waren zo moe dat we al vlug lagen te slapen in de auto. Rond 11u waren we terug in ons eigen kleine huisje en het uitpakken van de koffers kon wel even wachten......het bed in en slapen!!!!!!

Na een deugddoend dutje van een paar uren kregen we in de vooravond al het eerste bezoek. Frank, Wendy en Johan met de kindjes hadden ons huisje leuk versierd en kwamen ons nu al uithoren over al onze avonturen. De rest van de week hebben we nog heel veel geslapen (amaai die jetlag..) en veel genoten van alle verhalen die we konden vertellen. Ondertussen zijn we al een maandje verder en terug volop ondergedoken in het dagelijkse leven. De blog is nu helemaal af en wordt afgedrukt als een echt album en de vele andere foto's staan ook te popelen om in albums te verschijnen. Daar heb ik de komende maanden dus nog wel wat werk mee. Maar 1 ding weten we 100% zeker:

Onze huwelijksreis was een fantastische belevenis, we hadden een prachtige, onvergetelijke reis en we weten het nu al zeker.....volgend jaar gaan we terug naar the USA!